Μαυροδέλφινα

 Τότε, όπως παλιά...

πέντε χρόνια χωρίς παιδικότητα.

πέντε μήνες χωρίς σύνδεση.

Όλα τα φτερά έφυγαν.

Κάθε χρόνο μένουν και λιγότερα

Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο

Θέλαμε τη γεύση αλατιού στο στόμα μας.

Αλλά οι γλώσσες μας δεν το άντεξαν

Το δέρμα μας γεμάτο αλάτι

Περπατάμε στο φεγγαρόφωτο και κοιτάς τον βάτραχο στα μάτια

Σε κοιτά, αλλά ποτέ δεν τον κατάλαβες

Τώρα, ξυπνάς με παρέα πούπουλα

Είσαι μόνος στο βάλτο.

Αδύνατος, υγρός και φοβισμένος

Σήμερα κάνεις βόλτα στα λιμάνια 

και αναρωτιέσαι πού είσαι.

Η αγάπη είναι μία μορφή εκδίκησης;

Ποτέ δεν κατάλαβες

Τώρα πια δεν ανθίζεις 

Κούρνιασες και τα φτερά φεύγουν

Το ελαφρύ αεράκι μυρίζει θάλασσα 

και εσύ κοιτάς τα βότσαλα με παράπονο 

Τα δάκρυα νιώθεις ότι τελειώνουν

Αλλά ποτέ δεν έμαθες τί είσαι

_________

Όχι δεν είσαι βάτραχος,

Ξόδεψες άσκοπα δάκρυα και φτερά 

και τώρα είσαι πιο μόνος από ποτέ.

Παρέα με ρέγκες και ροφούς στα μαύρα νερά

Δεν βλέπεις τίποτα καθαρά

__________

Τελικά έμαθες;

Έμαθες τί είσαι;

_________

Πότε θα μάθεις ότι είσαι μαυροδέλφινο  

και ότι ανθίζεις;

Θα ανθίζεις και θα το βλέπω μόνο εγώ

Γιατί τα μαυροδέλφινα ανθίζουν μαραζώνοντας 

-Γ.Ρ.