O Teshigahara, η ελευθερία και η σημερινή σαπίλα

Ένας από τους πιο άρτιους σκηνοθέτες -και προσωπικά αγαπημένος μου- είναι ο Hiroshi Teshigahara. Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης δεν έπαψε ποτέ να με εκπλήσσει. Μπορείς να ερωτευτείς τα συγκλονιστικά κοντινά, τα εξαιρετικά του κάδρα, αλλά και το βάθος που δημιουργεί σε κάθε πλάνο. Μέσα από "οφθαλμαπάτες" (αν μου επιτραπεί ο όρος) μπορεί να σου διηγηθεί όλη την πλοκή. Ναι, όλα του τα πλάνα μιλάνε. Βγάζουν συναίσθημα. 

Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε και ως φιλόσοφο. Όλα του τα έργα, μέσα από δραματικές και σκοτεινές ιστορίες, ωθούν τον θεατή να φλερτάρουν με ερωτήματα της ψυχής του. Θέτει υπαρξιακά ερωτήματα τα οποία μας υποδουλώνουν από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα -από την δουλειά του- είναι η κινηματογραφική ταινία "suna no onna" του 1964. Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει πειραματική παρά τον κλασσικό αφηγηματικό της χαρακτήρα. Η ταινία έχει ως θέμα την φυλάκιση της ψυχής, την ανάγκη από ανθρώπινη συναναστροφή και έρωτα αλλά και την εμμονική αναζήτηση της ελευθερίας. 

"Τι πραγματικά είναι ελευθερία" 

"Πότε πραγματικά είσαι ελεύθερος"

(αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Kobo Abe)

Ένας εντομολόγος/καθηγητής αναζητά έντομα -και κυρίως ένα σπάνιο σκαθάρι- σε μια απέραντη αμμώδη έκταση. Επειδή πέρασε η ώρα, οι ντόπιοι τον ενημερώνουν πως επειδή το τελευταίο λεωφορείο έχει φύγει μπορεί να περάσει την νύχτα στο σπίτι μιας γυναίκας. Η γυναίκα ζει σε ένα σπίτι, το οποίο βρίσκεται σε έναν τεράστιο λάκκο, από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις. Η γυναίκα μένει μόνη, αφού η κόρη και ο σύζυγός της πέθαναν. Η ίδια δουλεύει σκληρά για να μην καταρρεύσει το σπίτι από την άμμο. Εν τέλη, ο πρωταγωνιστής μένει αιχμάλωτος στο σπίτι της γυναίκας, αφού δεν μπορεί να βγει από τον λάκκο. Οι χωρικοί τον φυλάκισαν μαζί με την γυναίκα στους αμμόλοφους. Σκοπός τους είναι να κάνει ο εντομολόγος συντροφιά στην γυναίκα. 

Η ταινία είναι γεμάτη με πλάνα άμμου, κοντινά στα σώματα των πρωταγωνιστών και disolve. Ο σκοπός των disolve είναι να μπλέξει τα σώματα με την άμμο. Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει το κάθε πλάνο ως μία μικρή ιστορία. Για τον ίδιο τα σώματα και η άμμος αποτελούν τοπία. Παρομοιάζει τα σώματα με την άμμο και την άμμο με ανθρώπινο σώμα.

 

Ο Teshigahara είναι master του ερωτισμού. Μέσα από κάποια εκρηκτικά κοντινά, ερεθίζει τον θεατή. Ξαφνικά ένας κουβάς με νερό μπορεί να φαίνεται δελεαστικός. Ακόμα και αν δεν διψάς, νιώθεις ότι θες να πιείς νερό. Παρόλο που η ιστορία είναι σκληρή, ο σκηνοθέτης την προσεγγίζει με ποιητικό τρόπο. Τόσο ποιητικό που μπορούμε να γευτούμε εις βάθος τους χαρακτήρες. 

Αρχικά μας παρουσιάζει έναν εντομολόγο ο οποίος βρίσκεται σε παράνοια. Δεν μπορεί να δεχτεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Σκοπός του είναι η ελευθερία. Θέλει να ελευθερωθεί. Ζει με την ελπίδα ότι οι γνωστοί του θα τον αναζητήσουν. Αποφεύγει την παραμικρή επαφή με την νέα του συγκάτοικο.

 

Από την άλλη πλευρά, η γυναίκα είναι ευτυχισμένη γιατί δεν είναι μόνη. Ζούσε έχοντας ως συντροφιά τον θρήνο και τον πόνο. Μέσα από τα κοντινά της μπορείς να νιώσεις τον ενθουσιασμό, την ευγνωμοσύνη αλλά και το πάθος που τρέφει για τον πρωταγωνιστή. 

Όσο περνάν οι μέρες οι δύο πρωταγωνιστές μαθαίνουν να συζούν. Έχουν άγραφους κανόνες, συμβιβάζονται αλλά και επικοινωνούν. Η ερωτική σκηνή -η οποία αποθανατίστηκε και στο εξώφυλλο της ταινίας- θεωρώ ότι είναι η πιο δυνατή αλλά και η πιο αισθησιακή σκηνή του έργου. Βλέπεις έναν άνδρα ο οποίος συμβιβάστηκε με την φυλάκισή του. Αισθάνεσαι την ανάγκη του για επαφή αλλά και την αγανάκτηση της ψυχής του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο άνδρας ξεσπά στο γυναικείο κορμί. Ενώ η γυναίκα τον δέχεται με όλη την ψυχή. 

Σε όλες τις σκηνές που υπάρχει σωματική επαφή βλέπουμε το πάθος της γυναίκας. Η ανάγκη της για έναν σύζυγο είναι εμφανέστατη. Η μοναξιά που την φυλάκιζε τώρα φυλακίζει τον άνδρα. 

Εξίσου δυναμισμό βγάζουν οι τελευταίες σκηνές της ταινίας. Ο εντομολόγος παρακαλεί έναν χωρικό να βγαίνει έξω από τον λάκκο και για λίγα λεπτά να βλέπει την θάλασσα. Εν τέλη, ο χωρικός συμφώνησε αλλά ως αντάλλαγμα θα πρέπει ο εντομολόγος να συνουσιαστεί με την γυναίκα μπροστά σε όλους τους χωρικούς. Ο άνδρας είναι τόσο απελπισμένος που άρχισε να παλεύει με την γυναίκα. Η γυναίκα αμύνεται, θεωρώντας όλο αυτό το σκηνικό "ανώμαλο". Οι χωρικοί , βλέποντας αυτήν την εικόνα ξεσπούν σε γέλια. Οι μουσική υπόκρουση, το δυνατό μοντάζ αλλά και τα πλούσια πλάνα δημιουργούν ένα κλειστοφοβικό κλίμα. Ο θεατής αισθάνεται άβολα και αμήχανα. Είναι εμφανέστατο το κοινωνικό μήνυμα του Teshigahara.  Πόσο σκληρός και άψυχος γίνεται ο κόσμος γύρω μας. Πως οι άνθρωποι κανιβαλίζονται καθημερινά. Πόσο αξιολύπητο είναι που μας διεγείρει ο πόνος και ο εξευτελισμός του άλλου... 

 

Στο τέλος, βλέπουμε την γυναίκα να πονάει ασύστολα. Είναι έγκυος και έχει εξωμήτρια κύηση. Οι χωρικοί την ανεβάζουν πάνω με σκοπό να επισκεφτεί έναν γιατρό. Καθώς οι χωρικοί ανεβάζουν την γυναίκα πάνω, ξεχνάνε την σκάλα ξεκρέμαστη. Ο άνδρας έχει την ευκαιρία της ζωής του. Το όνειρό του μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ο ίδιος σκαρφαλώνει και βγαίνει έξω από τον λάκκο. Αλλά νιώθει κενός, άδειος... και το αποτέλεσμα είναι να παραμείνει στο σπίτι της γυναίκας με δική του βούληση. Μέσω ενός αφηγηματικού μονταζ μαθαίνουμε ότι ο εντομολόγος έχει εξαφανιστεί για 7 χρόνια. Είχε την ευκαιρία της ζωή του, αλλά επέλεξε να συνεχίσει να μένει φυλακισμένος στον λάκκο...

Οι τρελή του επιθυμία μετατράπηκε στον μεγαλύτερό του φόβο.

Μήπως αυτός ο μικρόκοσμος τον "προφύλασσε" από την μεγάλη κοινωνία... 

Μήπως η ατομικότητα είναι ανύπαρκτη... 

Μήπως είμαστε όλοι ένα σακί έγγραφα και η ψυχή μας είναι ανυπολόγιστη?

Εν τέλη τί είναι ελευθερία? Πως είμαστε ευτυχισμένοι.... 

 Όσα έχουμε στο μυαλό καταρρέουν μέσα από μία απόφαση ή έναν συμβιβασμό. Η μοναξιά παύει να είναι γλυκιά και γίνεται εχθρός μας... 

Η δική μας ευτυχία πολλές φορές είναι βάρος για κάποιον άλλο... Η "φυλάκιση" του διπλανού μας, μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στην ευτυχία... Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει αποξενώνεται με σκοπό την ένταξή του στην κοινωνία. Υποβιβάζει τον εαυτό του ώστε να επιβιώσει. Δεν ακολουθεί το συναίσθημα... συμβιβάζεται με ανθρώπους, καταστάσεις, και συμπεριφορές για λίγη "ελευθερία"... ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. 

Οι αληθινοί άνθρωποι ανήκουν στην απομόνωση και οι κόκκοι άμμου στην έρημο.

Όσο περνάνε τα χρόνια, ο κόσμος απομονώνεται. Δεν συναντάς την αγάπη και αποπροσανατολίζεσαι από τον σκοπό σου... αλήθεια έχεις κάποιον σκοπό?

Μέσα και από άλλες δουλείες του Teshigahara παρατηρούνται εξίσου σημαντικοί προβληματισμοί (βλ. The Face of Another, 1966, Pitfall 1962 -δουλειές που θα ήθελα υπερβολικά να αναλύσω στο μέλλον-) . Χάνουμε τον εαυτό μας και μεταλλασσόμαστε σε έναν "κόκκο άμμου". Έχουμε την ανάγκη να ενταχτούμε στην κοινωνία ολοκληρωτικά. Δεν αντέχουμε την διαφορετικότητα και την στήριξη του ίδιου μας του εαυτού. Τίποτε δεν μας ολοκληρώνει. Ψάχνουμε την ευτυχία στην κοπριά... και το αποτέλεσμα είναι φρικτό... Μπλέκουμε το ερωτικό με το πρόστυχο, το αθώο με το γελοίο, την ευγένεια με την διπλωματία και τον αυθορμητισμό με την αγένεια...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από μίζερες κουκίδες... Κουκίδες που φοβούνται τις αλλαγές και τον ίδιο τους τον εαυτό. Κουκίδες που γελοιοποιούν την αξία του έρωτα, της αγάπης, της φιλίας και την ανάγκη για συντροφιά. Γελοιοποιούν την ίδια τους την φύση για λίγα χαχανητά. 

Για εμένα προσωπικά οι άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια τους και δεν ταξιδεύουν μέσω του σινεμά είναι αξιολύπητοι. Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρωπάκια, τα οποία προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με αερολογίες -οι οποίες προφανώς δεν οδηγούν πουθενά- και να κάνουν επιφανειακά έργα... Όλοι απαιτούν την πρωτοπορία -του κώλου- και δεν νοιάζονται για την αισθητική. Τους φταίνε τα reality shows αλλά οι ίδιοι δεν βλέπουν την ουσία και το βάθος μίας ανθρώπινης ψυχής (ακόμα και μιας ταινίας)

  ΦΤΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ!!!!!!!!!!!!

Ο Teshigahara, μας ανοίγει τα μάτια... είναι καλλιτέχνης-πρότυπο, διότι εκφράζεται άμεσα μέσα από την έβδομη τέχνη. Κλείνει το στόμα, και μιλάνε οι δημιουργίες του. 

Μακάρι περισσότεροι άνθρωποι να ακολουθούσαν την φιλοσοφία του Hiroshi Teshigahara...

Ίννα Β.

H μόδα της αλήθειας

 Αυτό τον μήνα γίναν πολλά....  

Η κα Μπεκατώρου, αποκάλυψε κάτι πολύ σοβαρό και την θαυμάζω για την γενναιότητά της. 

Η κα Ζέτα Δούκα, μας βοήθησε να μπούμε στο μυαλό ενός άνανδρου, ψευτο-κουλτούριάρικου, "αγρίου" αρσενικού (βρομοκόπησε ανδρίλα)- alphamale (τρομάρα του) ο οποίος "υπηρετεί" την τέχνη, πίνοντας τσιπουράκια στο Ψυρρή διαβάζοντας αποφθέγματα από τον Καζαντζάκη που έμαθε στην θεατρική σχολή. Μπράβο στην Ζέτα Δούκα γιατί εκτός από φοβερή ηθοποιός, είναι μαχήτρια ζωής για χιλιάδες λόγους και πρότυπο που αξίζει να έχουμε όλοι! 

Αγαπώ την ελευθερία του λόγου και χαίρομαι που έχουμε την δύναμη να εκφραστούμε με τόσους διαφορετικούς τρόπους, με τα ΜΜΕ. Αυτό όμως που με κάνει να ξερνάω, είναι η γελοιοποίηση, η ξερολίαση και η χυδαιότητα που κυριαρχεί. 

Ξερνάω πεταλούδες όταν βλέπω σχόλια του τύπου (απευθυνόμενοι πάντα στο θύμα) "γιατί τώρα?" "τα ήθελες και τα έπαθες" και μην ξεχνάμε τις ξεκαρδιστικές γελοιογραφίες (memes) που κοροϊδεύουν τα θύματα και εξυμνούν τους θύτες. 

-Μία φιλική συμβουλή: Καλύτερα να ρωτάτε (απευθυνόμενοι στο θύτη) "μα γιατί είσαι τόσο ανώμαλος", "γιατί δεν είσαι φυλακή" "γίνεται να τον ευνουχίσουμε" κτλ

Ο κυρ-Κιμούλης αποκαλεί ως "μόδα" τις καταγγελίες ... Για να πω την αλήθεια εγώ αυτήν την "μόδα" την λατρεύω. Πλάσματα που το παίζουν μορφωμένα, χτυπάνε, χουφτώνουν και βρίζουν συναδέλφους τους γίνονται μηδαμινά. Οι κυρ-Κιμούλιδες δεν έχουν δύναμη πια και υποφέρουν. Το κάρμα πονάει, τσούζει....

Ζούμε σε μία εποχή όπου αν εκσπερματώσουν στην πλάτη σου είναι ξεκαρδιστικό! 

Ζούμε στην εποχή, όπου σε χουφτώνουν στο λεωφορείο και οι φίλοι σου γελάν (θα πουν "χιχιχιχι ότι ναναι" )

Ζούμε σε μία εποχή όπου δίδυμοι, αποβράσματα της κοινωνίας (τα οποία αποκαλούμε ανθρώπους) ,παραπλανούν γυναίκες για να κάνουν σεξ μαζί τους. Μην ξεχνάμε, ότι αυτό το αποκαλύπτουν οι ίδιοι στην τηλεόραση και λένε ότι το κάναν σε κοπέλες απλά για σεξ. Τα βλήματα τόνισαν ότι δεν είχαν σοβαρή σχέση μαζί τους! Με λίγα λόγια οι γυναίκες "που είναι μόνο για σεξ" τα αξίζουν. Επιτρέπεται να τις εξαπατάτε για να τις πηδάτε...(έτσι και αλλιώς τί είναι? ένα δωρεάν μουνί είναι) ! Ναι, τέτοια αγόρια που κάνετε διάσημα βάζουν τις γυναίκες σε κατηγορίες!!!

Παιδόφιλοι λένε ότι το 11χρονο κοριτσάκι που βίαζαν τα ήθελε. Υποσχέθηκε στο μωρό ότι θα παντρευτούν για να την βιάζει. Τόση ανωμαλία υπάρχει γύρω μας... 

Τώρα καταλαβαίνετε σε τί κόσμο ζούμε?? Κάποιοι άνδρες σε βλέπουν σαν τρύπα και για να την αποκτήσουν θα σε κοροϊδέψουν, θα σε βρίσουν, θα σε ξεφτιλίσουν και θα κοκορεύονται... Και εννοείται ότι η κοινωνία τους επιβραβεύει.

Αλλά εκτός από το πουλάκι τους έχουν και εγωισμό. Δεν δέχονται μία γυναίκα να είναι ισάξιά τους. Την βρίζουν και την χτυπάνε στη δουλειά τους, στα σπίτια τους κτλ 

Διευθυντές φωτογραφίες (και φαφούτηδες) θα σε γελοιοποιήσουν, θα μιλάνε για το σώμα σου και θα σε υποτιμούν γιατί είσαι "ένα γυναικάκι" (και αυτό διαφήμιση είναι μην αγχώνεστε) ! 

Τώρα καταλαβαίνετε γιατί το θύμα ΔΕΝ μιλάει την στιγμή που γίνεται το κακό????????? Χάνει το δίκιο του επειδή γελοιοποιείτε την γυναικεία φύση με αυτά που παρακολουθείτε! Δημιουργείτε σεξιστικά βίντεο, memes κτλ κτλ και εξυμνείτε την αρρενωπότητα! (μην ξεχάσω πως η ανδρίλα θεωρείται "χαριτωμένη")

Η ζωή του θύματος ανοίγεται σαν ανοιχτό βιβλίο! Προσπαθούν να βρουν το "λάθος" στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά του βιασμένου πλάσματος. Κανείς δεν θα πει κάτι για τον άνδρακλα, γιατί αυτός είναι ΑΝΔΡΑΣ! Έχει προφισενσι και λόουερ, οπότε μπορεί να κάνει τα πάντα (πχ να σπάει στο ξύλο όσους σταθμάρχες, να βιάζει κτλ )

Αν παρατηρήσετε, όλα τα συμβάντα συνδέονται μεταξύ τους. Όλοι είναι άρρενωποι, βαριά αρσενικά που δεν σηκώνουν λέξη. Είναι κακομαθημένα 13χρονα αγορούδια που ο μπαμπάκας και η μαμάκα τους δίνουν το τρακτέρ στο χωριό να το οδηγήσουν. 

Αγοράκια, που τους δίνει ο παππούλης μία καραμπίνα, πυροβολούν ανεξέλεγκτα στον ουρανό και η μανούλα τους καμαρώνει...."αχχχ καλέέέ... ο Τακούλης μου πως μεγάλωσε.. έγινε άνδρας!! Θα έχει τις γκομενούλες 10-10".

Αντρούληδες που λένε αερολογίες και το παίζουν "καλλιτέχνες" με ένα τρίποδο. Αλλά και αυτοί που είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, μας το παίζουν διάσημοι και ποιότητα. Επειδή είναι γνωστοί , νομίζουν ότι τους δίνεται δύναμη (ούτε καν). Πουλάκια μου, διάσημος είναι o Marlon Brando και ο Al Pacino! Όχι εσείς! Εσείς απλά επιβιώνετε όπως όλοι μας. 

Αξιοσημείωτα είναι τα αγορούδια, που πασπατεύουν το λιλάκι τους βλέποντας κορίτσια σε βίντεο κλιπ να πλένουν αμάξια και να πέφτει σαπουνάδα στο στήθος τους. Αγορούδια που καβαλάν τον αέρα ημίγυμνα (για να φαίνονται οι ΤΟΣΟ ΣΕΞΥ κοιλιακοί) και ποστάρουν στο TikTok βλακείες για λίγα ψορο-likes. 

Όταν μάθουν οι άνθρωποι πώς μεγαλώνει σωστά ένα παιδί, τότε να μην παίρνουν προφυλάξεις...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν τον σεβασμό μας... 

Μπουχτίσαμε από τους αρρενωπούς μαλάκες. Και για αυτό, συνηθίστε αυτήν τη μόδα, όσο είναι καιρός.... 

Να ετοιμάζεστε και για άλλες ανακαλύψεις μέσα στον χρόνο. Γιατί όσοι ένιωθαν χρησιμοποιημένοι και φοβόντουσαν, πήραν τη δύναμη στα χέρια τους. Ο σεξισμός, ο βιασμός και η παρενόχληση είναι ντεμοντέ. Πλέον, η αλήθεια και το θάρρος είναι της μόδας.

(Ας μάθουμε να εκτιμάμε τους ευαίσθητους ανθρώπους που μέσα στα μάτια σου βλέπουν την ουσία και όχι μία τρύπα. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ)

Εισιτήρια και σκουπίδια

Εισιτήρια και σκουπίδια. 

Πως μπορούν 4 μικρά χαρτάκια να ξυπνάν τόσες πολλές αναμνήσεις. Τόσες πολλές εμπειρίες και γέλια. Ακόμα και η φθορά τους θυμίζουν την μορφή, την οσμή και το βλέμμα τόσο πολλών ανθρώπων. 

Τέσσερα εισιτήρια, Δεκάδες βλέμματα, χιλιάδες αναμνήσεις, μία πόλη.

Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν το βράδυ. Πήγαινα στο ψιλικατζίδικο απέναντι από την πλατεία πρωτομαγιάς και αγόραζα ένα μπουκάλι παγωμένη μπύρα. Χανόμουν στις σκέψεις μου και στη μουσική που άκουγα από τα ακουστικά μου. Πήγαινα στο διαμέρισμά μου που τόσο πολύ αγαπούσα... Τέσσερις τοίχοι, που έχουν ακούσει όλη μου την ζωή. Σε αυτό το διαμέρισμα ωρίμασα, έκλαψα, γέλασα και αγάπησα. Δεν ξέρω ακριβώς τί σκέφτομαι και τί μου λείπει... Ίσως η άγνοια.... Μου λείπει όταν δεν ήξερα καταστάσεις και ανθρώπους. Φλερτάρω με την λησμονιά, γιατί μόνο έτσι ζω...  Απεχθάνομαι τα όνειρα που με γυρίζουν στο παρελθόν. Δεν θέλω να θυμάμαι.... Δεν θέλω να σκέφτομαι....

Θέλω απλά να ξεχάσω. 

Μόνο οι τρελοί θέλουν να ξεχάσουν  ...

Άνθρωποι

Οι περισσότεροι με θεωρούν περίεργη. Ένα αμήχανο πλάσμα που είναι λες και "πήρε κόκα" . Κανείς δεν κάθεται να μπει στον κόσμο μου. Αντιθέτως, κρίνουν και βγάζουν μόνοι τους συμπεράσματα. 

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι σκαλώνουν στην "τρελή" ενέργεια που εκπέμπεις. Αν είσαι έστω και λίγο διαφορετικός από τον άλλον την έβαψες ... Σε αποκαλούν τρελό!

Όμως το καλό με τους τρελούς είναι ότι δεν θα σε πληγώσουνε ποτέ! Αντιθέτως βλέπουν πάντα το καλό μέσα σου! Ποτέ δεν θα κρίνουν την εικόνα,  αλλά μόνο το μέσα σου. 

Οι τρελοί άνθρωποι ξέρουν να αγαπούν. Ερωτεύονται τα πιο μικρά και απαρατήρητα πράγματα. 

Αυτό κάνω και θα συνεχίζω να κάνω. 

Ερωτεύομαι τα πάντα. Ερωτεύομαι όλα τα μικρά πράγματα , ακόμα και αν γκρινιάζω! Αγαπάω και θα αγαπάω όλους τους φίλους που πέρασαν από την ζωή μου. Με κάποιους χαθήκαμε στον χρόνο, με κάποιους άλλους συμβαδίζουμε. Όλοι με στιγμάτισαν , με πλήγωσαν, με έκαναν να γελάσω και να θυμώσω. Και για αυτό αξίζουν πολλά! 

Ένας τρελός άνθρωπος είναι "ακραίος". Θα μιλάει πάρα πολύ! Δεν θα μπορείς να τον καλμάρεις. Όταν όμως τον ηρεμείς, σταματάει. Κάθεται με ένα πλατύ χαμόγελο και σε χαζεύει.  Θα σκέφτεται πόσο τυχερός είναι που είστε μαζί. Θα σκέφτεται πόσο χαριτωμένες και τρυφερές είναι οι κινήσεις σου. Έτσι σκέφτεται ένας τρελός άνθρωπος. 

Ο τρελός είναι παράλληλα χαζός. Αν βοηθήσεις κάποιον είσαι κοροΐδο. Ναι, ο τρελός θα τσακιστεί να σε βοηθήσει ότι ώρα και αν είναι. Πολλές φορές ξεχνάει τις υποχρεώσεις του για να σε ακολουθήσει. 

Μεγάλα κοροΐδα. 

Αν ποτέ σε κοίταξα αμίλητη με ένα χαζό χαμόγελο,  σε είχα ερωτευτεί.

Μαζεύω κοχύλια γιατί ,ερωτεύτηκα την θάλασσα

 Μπορώ να σταματήσω τον χρόνο με ένα βοτσαλάκι. 

Αν ποτέ σε βοήθησα ,το έκανα γιατί σε αγάπησα πάρα πολύ και δεν το ξεχνάω ποτέ αυτό.

Χάιδεψα απαλά τα μαλλιά των ανθρώπων που λάτρεψα και ονειρεύτηκα

Αν σε αποκάλεσα όμορφο, έβλεπα πολλά περισσότερα σε σένα.

Αν με έκανες να κλάψω από τα γέλια σημαίνει ότι σε θέλω στη ζωή μου για πάντα.

Μαζεύω μικρούς θησαυρούς με τεράστιες αναμνήσεις γιατί έτσι μόνο χαμογελώ.

Κάπως έτσι σκέφτεται ένας μουρλός! 

Όσο χαζός και αν φαίνεται, όσο αστείος και αν δείχνει ποτέ δεν θα σε πληγώσει. Αντιθέτως θα σου δώσει μόνο γέλιο και τροφή για σκέψη. Γιατί τα πιο δυνατά συμπεράσματα τα βγάζουμε από την παράνοια. Και η παράνοια είναι η απόλυτη αντίληψη.

Τί είναι τέχνη???

InnaVoutsa© 2020- 2021

 Ως φοιτήτρια σε σχολή  Καλών Τεχνών ακούω συνεχώς την εξής ερώτηση: Τί είναι τέχνη? 

Την σχετική ερώτηση προσπάθησαν πολλοί άνθρωποι να την απαντήσουν. Όλοι οι "καλλιτέχνες" μιλάνε για τέχνη, διαφωνώντας και ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής τους για να γίνουν σαφέστεροι. Μία ερώτηση που αναλύεται σε πανεπιστήμια ώρες ατελείωτες. Άλλοι ψάχνουν σε λεξικά! Άλλοι μαθαίνουν απέξω ορισμούς από το σχολείο. Κάποιοι αναζητούν την αισθητική και την καλαισθησία στην τέχνη. 

Ναι, αλλά τί είναι τέχνη?

InnaVoutsa© 2020- 2021

Στο σχολείο μαθαίναμε ότι τα καλλιτεχνικά ήταν η ώρα του παιδιού. Τσιρίζαμε, γελούσαμε, ζωγραφίζαμε καραβάκια, σπιτάκια κτλ! Ο δασκαλάκος -για να το παίξει κουλτουριάρης- θα αναφέρει την αρχαία Ελλάδα και την Γκουέρνικα του Πικάσο! Μας πλασάρει αυτό ως τέχνη και το βράδυ κοιμάται ήρεμος σκεπτόμενος ότι κάνει το καθήκον του με επιτυχία. 

Δεν παίρνουμε σοβαρά την τέχνη. Η τέχνη έχει χαραχτεί στο μυαλό μας ως κάτι γελοίο. 

Το 2021 όπου και αν γυρίσεις βλέπεις καλλιτέχνες. Ματαιόδοξα παιδάκια που αυτο-ονομάζονται "ηθοποιοί". Σκηνοθετάκια που μας το "παίζουν κουλτούρα" και είναι κριτές των πάντων. Καλο-τεχνίτες που είναι "εικαστικοί" (τρομάρα τους..) και δεν δέχονται να τους αποκαλέσεις "ζωγράφους". Φωτογράφοι με μία καμερούλα στο χέρι. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Όλοι ξέρουμε τα πάντα. Όλοι ξέρουμε τί είναι τέχνη. 

Οι "7.000 Βελανιδιές" του Joseph Beuys είναι τέχνη?

Ένας μπακάλης είναι καλλιτέχνης?

Είναι όλα τέχνη?

Ακούμε μόνο ερωτήσεις και σαχλο-απαντήσεις. 

Όσο πιο ψαγμένη απάντηση δώσεις, τόσο πιο πολύ εκστασιάζονται όλοι.

Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε συνεπάγεται με την "μαλακία"....

Κάποιοι άνθρωποι είναι απόλυτοι. Το γυμνό είναι "τσόντα". Η ποιητική αφήγηση είναι μαλακία και οι αλληγορίες δηθενιές. Δεν θέλουν να μπουν στην ψυχοσύνθεση του δημιουργού και ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ. Δεν πρέπει να επιβάλλεις κάποιον να δει το "Outer Space" του Peter Tscherkassky. Δεν μπορείς να αποδοκιμάσεις κάποιον που δεν κατανοεί τα πειραματικά έργα , τον αισθησιασμό στα οπτικοακουστικά μέσα και την αφηρημένη αφήγηση. Έχω ακούσει τη φράση "δεν ξέρεις από τέχνη" χιλιάδες φορές. Καθηγητές την λένε σε φοιτητές. Δημιουργούνται καυγάδες και σε παρέες. Θεέ μου, δυο φίλοι μπορούν να σκοτωθούν για να αποδείξουν ότι ξέρουν από τέχνη. 

InnaVoutsa© 2020- 2021

Δεν είναι όλα για όλους. 

Βαριέμαι τους ανθρώπους που προσπαθούν να το παίξουν διανοούμενοι σνομπάροντας τους συνανθρώπους τους. Οι τύποι που φοράν πιτζάμες, καπνίζουν 50 κιλά χόρτο τη μέρα, και μιλούν μόνο για τον Καζαντζάκη στο Ψυρρή, επειδή έτυχε να τον ακούσουν στο σχολείο. Είναι οι κλασσικοί "καλλιτέχνες" που διορθώνουν τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους. Πετάνε πέντε ψαγμένα ονόματα και περιμένουν να μείνουν οι συνομιλητές τους με ανοιχτό το στόμα. Μεγάλη βαρεμάρα. Όταν τους συναντήσεις θα ακούσεις μόνο άσχημα σχόλια για "συναδέλφους" τους. Θα κράζουν δουλείες στις οποίες έχουν πάρει μέρος οι ίδιοι και θα θέλουν να επέμβουν στο δικό σου έργο με το ζόρι. Τόσο θράσος έχουν. Ευελπιστούν ότι με το τουπέ θα κερδίσουν κολακευτικά σχόλια του τύπου "είναι πολύ ψαγμένος ο τυπάς", "είναι ειλικρινής", "βλέπει πολλά λάθη, ουαου".  (ΥΓ οι περισσότεροι από αυτούς ξέρουν ότι είναι αποτυχημένοι. Γιατί κακά τα ψέματα, ένας πραγματικά επιτυχημένος δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση.) Όχι, αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ είναι καλλιτέχνες όσο και αν το θέλουν.

Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι τέχνη είναι η βία, η τρέλα , η αρρώστια, η ανωμαλία και ότι πιο εκκεντρικό και προκλητικό υπάρχει. Ουάου, είδαμε στην οθόνη ένα αιδοίο, πάρα πολύ προχωρημένο. Συνδυάζουν την πρωτοπορία με την προστυχιά και την πρόκληση. Όσο πιο προκλητικό είναι το έργο, τόσο πιο πολύ θα κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πιστεύουν ότι η δυσφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση. Προβάλλουν μόνο σκοτεινά μονοπάτια και αγαπούν τα σοκαρισμένα πρόσωπα των θεατών. Πολλές φορές θέλουν να "την πουν" σε κάποιον. Στον καθηγητή τους, στους πρώην τους, στην κυβέρνηση και στον καπιταλισμό... Έτσι τουλάχιστον θέλουν να λένε. 

Άνθρωποι ανίδεοι από τέχνη. Άνθρωποι που είδαν 9 ταινίες , 3 ζωγραφικά έργα και ακούν "ψαγμένη" μουσική, πλασάρουν την τέχνη ως κάτι ανέγγιχτο. Αυτό δεν ισχύει. Η τέχνη ΔΕΝ είναι για λίγους

(σημείωση: Βγάλτε από το μυαλό σας την κλασσική καραμέλα "οι καλλιτέχνες είναι τρελοί". Καλλιτέχνης δεν είναι ο μαστούρης, ο τρελός που λέει ασυναρτησίες και ανεβάζει θεατρικά έργα σε χοιροστάσια. Άλλο να εκφράζεσαι με την ψυχή σου και άλλο να πουλάς τρέλα)

 Η φωτογραφική κάμερα, ΔΕΝ σε κάνει φωτογράφο, ούτε σκηνοθέτη.

 Ένα πινέλο δεν σε κάνει εικαστικό.

Καλλιτέχνη δεν σε κάνουν τα λόγια. Κανείς δεν έγινε καλλιτέχνης κολακεύοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Κανείς δεν πέτυχε με το να υποτιμά το κοινό που βλέπει big brother. Γενικά κολλάμε πάντα στις λέξεις "τέχνη" και "καλλιτέχνης" Δημιουργούμε στο μυαλό μας είναι μοτίβο το οποίο δεν έχει σταματημό. Προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα. Δεν έχει σημασία τί είναι τέχνη και ποιος είναι καλλιτέχνης...

... αλλά όσοι επιμένουν:

Καλλιτέχνη σε κάνει το συναίσθημα, η ευαισθησία και η αγάπη για δημιουργία και ζωή. 

InnaVoutsa© 2020- 2021

ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΕΧΕΙ Η ΑΓΑΠΗ. 

Όλα στην ζωή είναι δημιουργία. Ακόμα και εμείς υπάρχουμε από δύο ανθρώπους που μέσω μιας υπέροχης πράξης δημιούργησαν την σάρκα μας. Η καταστροφή και οι μορφοπλαστικές ενέργειες που κάνουμε καθημερινά είναι μορφές δημιουργίας (μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε, σπάμε αντικείμενα... όλα είναι δημιουργία). Η τέχνη είναι δημιουργία και μεράκι. Αν αγαπήσουμε την δημιουργία και ταξιδέψουμε στα μυαλά καλλιτεχνών, θα μάθουμε τί είναι πραγματική τέχνη. Αν ανταλλάσσουμε απόψεις και συμβουλές θα εξελιχθούμε ως όντα. Στο γυμνάσιο , μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και μας μαθαίνουν έννοιες και λέξεις. Ας σταματήσουμε να κολλάμε σε αυτές.

Τα έργα τέχνης λοιπόν, έχουν μία ευαισθησία, μια ομορφιά. Μέσα τους είναι κρυμμένα μυστικά, πάθη, μηνύματα και παράπονα. Όλα μπορείς να τα εξερευνήσεις παρατηρώντας τους συμβολισμούς και την ιστορία. Όταν κλείνεις τα μάτια σου μπορείς να νιώσεις συναισθήματα. Τα χρώματα, οι εκφράσεις, οι πινελιές, το μοντάζ... όλα σου μιλάνε με το συναίσθημα. Ένα έργο τέχνης σε κάνει να γελάσεις, να κλάψεις, να θυμώσεις, να αγαπήσεις και να ερωτευτείς. Αν δεν ερωτεύτηκες ποτέ ένα έργο τέχνης τότε σίγουρα δεν ξέρεις τί είναι τέχνη.(προσοχή: άλλο ο έρωτας και άλλο ο φανατισμός)

Αν η εκπαίδευση μας μάθαινε να αγαπάμε την δημιουργία (και παράλληλα την ζωή) δεν θα αναρωτιόμασταν τί είναι τέχνη. Αν σταματούσαμε να θεωρούμε την παπαγαλία επιτυχία δεν θα ασχολούμασταν αν πχ ο Τάκης είναι καλλιτέχνης. Θα είμασταν γαλήνιοι και η συνείδησή μας θα ήταν ήρεμη. 

 Γινόμαστε θύματα της ίδιας μας της άγνοιας. 

Ίσως τελικά να μην έχει τόσο σημασία ποιος είναι καλλιτέχνης και τί είναι τέχνη. Γιατί κατά βάθος όλοι είμαστε δημιουργοί. Δημιουργούμε την δική μας ιστορία όσο χαρούμενη ή τραγική είναι.

Ας γνωρίσουμε την αξία της μελέτης και της αναζήτησης κινημάτων, μορφών, ανθρώπων που άφησαν εποχή. Αν αγαπούσαμε την μάθηση και την δημιουργία θα κοιμόμασταν όλοι σαν πουλάκια.

Όταν αγαπήσετε την ζωή όλα θα αλλάξουν, πιστέψτε με.

-Ιννα Β.

Εγώ και ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός

 Εσύ είσαι σεξιστής?

Μία φορά και έναν καιρό, ήταν η Ελένη. Η Ελένη, βιάστηκε και δολοφονήθηκε από δύο ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ! Άντρακλες που βίαζαν και παρενοχλούσαν νεαρά κορίτσια. Ναι, το είχαν σύστημα. Οι κλασσικοί ανώμαλοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Όμως δεν θα ήθελα να μιλήσω για μία τόσο σκληρή και θλιβερή ιστορία. Θα μιλήσω για τον "εσωτερικευμένο μισογυνισμό" που κρύβω εγώ και όλες όσες "φοβόμαστε" και απαιτούμε σεβασμό. 

Με αφορμή την Ελένη, έγραψα δύο τρεις προτασούλες που αναφέρονταν στην ισότητα των φύλων. Ένα κειμενάκι που ήταν αφορμή για πολύ κράξιμο. Από τρεις απλές προτάσεις, κατάλαβαν πολλές γυναίκες ότι κρύβω σεξισμό και μισανδρία. ουαου. Τρελαίνομαι για τους αυτοδίδακτους ψυχολόγους και παντογνώστες που μας περιβάλλουν. 

Το φημισμένο κειμενάκι είναι το εξής:

Πρέπει επιτέλους να μάθουμε στα αγοράκια να ΜΗΝ εκμεταλλεύονται, να ΜΗΝ βιάζουν, να ΜΗΝ κάνουν σεξιστικά αστειάκια, να ΜΗΝ γελοιοποιούν την σεξουαλική πράξη να ΜΗΝ γελάνε με τη λέξη "βιασμός" και "σεξουαλική παρενόχληση". Πιστέψτε με, εμάς τα κορίτσια, μας μάθατε να φοβόμαστε και να είμαστε επιφυλακτικές. Ας προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό...

Σύμφωνα με τους παντογνώστες κρύβω έναν εσωτερικευμένο μισογυνισμό και είμαι λάτρης της πατριαρχίας. 

Έχω κάποια ερωτήματα να θέσω. 

1) Πόσες φορές την ημέρα ακούτε σχόλια για γυναίκες όπως "μουνί" , "πουτάνα", "θα τις έριχνα έναν πούτσο" "αυτή είναι μπάζο" κτλ?

2) Πόσες φορές ακούτε την λέξη "σεξ" συνοδευμένη με καφρίλες και χαχανητά? 

3) Έχετε ακούσει ποτέ την φράση "τα θέλες και τα πάθες" για μία κοπέλα ή ένα αγόρι?

Αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν και με βασανίζουν. Αλλά εγώ είμαι "φανατική της πατριαρχίας" (σχόλιο που μου έκανε κοπέλα)

Έχω βαρεθεί να ακούω ηλίθια αστεία σε παρεάκια. Μισώ τα παρεάκια. Μισώ τις καφρίλες. ΔΕΝ μισώ τους άνδρες. Αντιθέτως τους λατρεύω (όσο βλαμμένοι και αν είναι😂) . 

ΔΕΝ είναι όλοι οι άνδρες έτσι. Όπως ΔΕΝ είναι όλα τα κορίτσια θύματα. 

Αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ΟΛΟΙ ότι έτσι μεγαλώνουμε. Μας μαθαίνουν να κρίνουμε και να κοροϊδεύουμε το σεξ. Γελοιοποιούμε το σοβαρό θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης με ηλίθιες φράσεις. Μαθαίνουμε στα αγόρια να γελοιοποιούν την ίδια τους την φύση κάνοντας αστεία σχετικά με σεξ, κώλους, βυζιά, βιασμούς, γυναικεία ρούχα και εσώρουχα κτλ. Επίσης μαθαίνουμε στα κορίτσια να φοβούνται! Πρέπει να φοβούνται τους άνδρες! Να προσέχουν πως ντύνονται, πως κάθονται, τί λένε στα αγόρια, γιατί θα δώσουν δικαιώματα!

Ναι, τα αγόρια γίνονται ανασφαλή και ωμά, βλέπουν το γυναικείο σώμα ως κρέας. Από την άλλη, τα κορίτσια γίνονται παρανοϊκά και δεν εμπιστεύονται κανέναν.

Βέβαια υπάρχει και το άλλο άκρο... (γιατί ως άνθρωποι, είμαστε των άκρων)

Προσφέρουμε δισεκατομμύρια views σε βίντεο- κλιπ 17χρονών ραπερ που έχουν ως πρωταγωνίστρια μία γυναίκα με τάνγκα και τρίβει το πωπουδάκι της στην οθόνη. Αυτό θεωρείται φεμινισμός.... Με λίγα λόγια, η γυναίκα που δείχνει την σάρκα της στην οθόνη, τρίβεται προκλητικά σε 15 άνδρες και την χτυπάν παθιασμένα τα οπίσθια είναι δυναμική. Έτσι δείχνει την δύναμή της η γυναίκα? Κάνοντας στριπτίζ? Δίνουμε χρήμα και φήμη, σε γυναίκες που προβάλλουν το σώμα ως σεξουαλικό αντικείμενο. Αφαιρούν τα πλευρά τους για να μικρύνουν την μέση τους και φουσκώνουν χείλια, στήθος, και οπίσθια για να ικανοποιούν την ανδρική φαντασίωση.  Το ινσταγκραμ παίρνει φωτιά. Όσο πιο πολύ προκαλείς, τόσο πιο φεμινίστρια είσαι. Όσο πιο πολύ γδύνεσαι, τόσο πιο δυναμική και ακομπλεξάριστη είσαι. 

Το πρόβλημα δεν είναι οι γυναίκες που θέλουν να προκαλούν. Το πρόβλημα υπάρχει, με την κοινωνία και τον εθισμό μας στην προστυχιά.

Έχουμε εθιστεί με την προστυχιά και με το πορνό. Έχουμε μπερδέψει τον έρωτα και τον αισθησιασμό με την ιστοσελίδα του PornHub.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ο κόσμος ψάχνει πάντα ένα σπιθαράκι για να εξαγριωθεί? Στον 21ο αιώνα είναι όλοι ειδικοί και εξαγριωμένοι. Είναι παντογνώστες σε όλα τα θέματα. Όλα είναι προσβλητικά και σεξιστικά! Αν είσαι εξαγριωμένος για τον άδικο χαμό μίας νεαρής κοπέλας είσαι σεξιστής. Αν νιώθεις άβολα με τη θέα του γυμνού σώματος, είσαι κομπλεξικός. Αν συμφωνείς με την J.K. Rowling είσαι τρανσφοβικός. Αν σου αρέσει ο Michael Jackson, στηρίζεις την παιδοφιλία . Αν κατακρίνεις την πορνεία είσαι μισογύνης. (σημείωση: είναι χαρακτηρισμοί που έχουν βγει από στόματα ανθρώπων...)  Δεν έχετε βαρεθεί να σας διορθώνουν και να σας κολλάνε λανθασμένους, και σοβαρούς χαρακτηρισμούς που αφήνουν ρετσινιά? 

Ζούμε στην εποχή που μισούμε τον φασισμό, αλλά εμείς οι ίδιοι βρίζουμε και χαρακτηρίζουμε τον συνάνθρωπό μας με ποικίλα επίθετα, επειδή δεν συμφωνούμε με τις απόψεις του. Όλοι είμαστε απόλυτοι. 

.........

Σε ονομάζουν με το παραμικρό Χίτλερ! 

.

Το αποτέλεσμα είναι να παραποιηθεί η έννοια του φεμινισμού. Όλοι θεωρούν ότι οι φεμινίστριες είναι τσίτσιδες ή έχουν στα πόδια τους τον Αμαζόνιο και μισούν τους άνδρες. 

Ο φεμινισμός βασίζεται στην αγάπη, την ισότητα και τον ΣΕΒΑΣΜΟ ανάμεσα στα δύο φύλα. Στον φεμινισμό, δεν χωράνε οι στενόμυαλοι και οι απόλυτοι. 

Πιστεύετε ότι υπάρχει ελευθερία λόγου? 

Γιατί εγώ προσωπικά δεν την βλέπω. 

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο φανατισμός και η ψευτο-κουλτούρα. Δεν θέλουμε να δούμε πέρα από τον κόσμο μας. Αμυνόμαστε όταν μας συμβουλεύουν. Θεωρούμε ότι εμείς είμαστε αναλλοίωτοι. Δεν υπάρχουν ατέλειες στον πλούσιο και φιλελεύθερο χαρακτήρα μας. 

Για την ακρίβεια υπάρχει:

-Ο "φιλελεύθερος" άνθρωπος, που προσπαθεί να είναι εκκεντρικός και διαφορετικός. Σύμφωνα με  αυτόν δεν υπάρχουν αξίες και όλα ΠΡΕΠΕΙ να είναι αποδεκτά. Αν κάποιος είναι συντηρητικός και παραδοσιακός, είναι ΦΑΣΙΣΤΑΣ. Αν αγαπά τον τόπο και τις παραδόσεις είναι εθνικιστής. Αν στηρίζει τον στρατό και την αστυνομία... είναι απλά νεκρός. Πρέπει να τον κάψουμε στην φωτιά. Η προστυχιά είναι αισθησιασμός. Όλα είναι τέχνη, όσο αισχρά και προκλητικά και αν είναι. Βασικές λέξεις που χρησιμοποιούν : Αναρχία, Πατριαρχία, Εθνικισμός, Σεξισμός, Ομοφοβία, Τρανσφοβία , και γενικά όλες οι λέξεις που τελειώνουν σε -φοβία και σε -σμος. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άμυνα. Επιτίθενται σε ότι διαφορετικό αντικρίσουν, προσπαθώντας να στηρίξουν το διαφορετικό. Οξύμωρο. 

-Ο ψευτο-αναρχό-κουλτουριάρης. Ο γνωστός "δήθεν" της παρέας σου. Αυτός που νιώθει διανοούμενος επειδή είδε το Fight Club και ακούει underground μουσική. Αυτός προσπαθεί πάρα πολύ να την λέει σε όλους. Όλοι είναι βαρεμένοι και ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Παρατηρούν την παραμικρή σου κίνηση. Με το που δουν κάτι ορμούν. Σε κατασπαράζουν με κατηγορίες και ψευτο-διανοούμενες αερολογίες. 

Από όλα αυτά πρέπει να καταλήξουμε σε κάτι πάρα πολύ σημαντικό: στον ΣΕΒΑΣΜΟ. 

Αν κάποιος δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας δεν τον κάνει φασίστα ούτε σεξιστή. Αντί να ακούσουμε τα λόγια κάποιου, πιανόμαστε από δυο του λέξεις και τον βαφτίζουμε Χίτλερ. Ο άνθρωπος είναι σκληρός και μίζερος. Θέλει πάντα να βλέπει το ποτήρι μισό- άδειο γιατί αυτό τον κάνει να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του. Αισθάνεται ανώτερος και ωριμότερος από τους γύρω του. Αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να γίνεται γελοίος και ψείρας. Δεν ακούει, αλλά σημειώνει και διορθώνει. Και το χειρότερο είναι ότι διορθώνει λανθασμένα. Δεν θέλει να τον συμβουλεύουν αλλά μόνο να συμβουλεύει. Δεν σέβεται και απαιτεί τον σεβασμό. 

Τελικά το ανθρώπινο ον έχει πλάκα. Γιατί ισχυριζόμαστε ότι είμαστε τα ανώτερα όντα αλλά κατά βάθος είμαστε ένα τίποτα.  Σκεφτόμαστε ρομποτικά και κανιβαλίζουμε γιατί η εικόνα μας είναι το παν. 

Θλιβερό.

(Υ.Γ. Οι πραγματικοί ρατσιστές, ομοφοβικοί και σεξιστές ΔΕΝ έχουν θέση εδώ. Αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας, γελοιοποιούν την έννοια της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας. Χάρη σε αυτούς επικρατεί το χάος. Η κοινωνία είναι γεμάτη με κόμπλεξ και επιτίθεται με το παραμικρό. Τους ανθρώπους που έχουν μίσος για τον άνθρωπο και την ζωή να φοβάστε και να αποφεύγετε. Όχι έναν άνθρωπο που δεν συμφωνεί απόλυτα με εσάς.)

-Ιννα Β.